Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Η Ανάγκη, ο Φόβος, το Δωρικό Ιδεώδες και Εμείς!

Η Θεά Ανάγκη κατείχε σημαντικότατη θέση στην αντίληψη των αρχαίων ημών προγόνων όπως παρατηρούμε σε αποφθέγματα λαμπρών Ελλήνων όπως ο Πιττακός και ο Θαλής ο Μιλήσιος. Στον πρώτο, αποδίδεται η αρχαία ρήση «Ανάγκα ουδέ Θεοί μάχονται» ( Εναντίον της Ανάγκης ούτε και οι Θεοί μπορούν να δώσουν μάχη) και στο δεύτερο «Δεινής Ανάγκης ουδέν ισχυρότερον» (Τίποτα ισχυρότερο από την Ανάγκη). Επιπροσθέτως, ο Αριστοτέλης δίνει τον εξής σημαντικό ορισμό για την έννοια της Ανάγκης: «Ανάγκη είναι αρχή κινούσα ή η εμποδίζουσα την πράξη που προέρχεται από την ελεύθερη βούληση και τη σκέψη».
Παρατηρούμε λοιπόν, την δύναμη και το κύρος που προσέδιδαν οι Αρχαίοι Έλληνες στην Θεά Ανάγκη. Θα μπορούσαμε να πούμε, βάσει του ορισμού του Αριστοτέλη, ότι είναι η κινητήριος και η αποτρέπουσα δύναμη. Ένας Φυσικός Νόμος εν ολίγοις, όπου κανείς ανεξαιρέτως δε μπορεί να ξεφύγει. Σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ήταν γνωστοί οι φυσικοί νόμοι που διέπουν την Φύση και συμβάλουν στην Αρμονική λειτουργία της. Όπως ακουγόταν και την εποχή εκείνη όμως, όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν μα μόνο οι Λακεδαιμόνιοι μετατρέπουν αυτή την γνώση σε πράξη. Μόνο οι Λακεδαιμόνιοι μετουσίωσαν την Φιλοσοφία σε πράξη, γιατί Φιλοσοφία δίχως πράξη είναι μία αρρωστημένη θεωρία. Οδηγούμαστε λοιπόν στην γνωστή φράση που μπορεί να χαρακτηρίσει την εσωτερική λειτουργία των Λακεδαιμονίων : «Το Λακωνίζειν εστί Φιλοσοφείν.».
Περαιτέρω, θα αναλύσω στη συνέχεια του άρθρου στη σχετική παράγραφο. Ας περάσουμε τώρα στη σχέση που υπάρχει φύσει μεταξύ του φόβου και της ανάγκης.
Όπου υπάρχει Ανάγκη, ταυτόχρονα γεννιέται και ο Φόβος. Ο Φόβος είναι απόρροια της Ανάγκης. Βάσει αυτών των δεδομένων στόχος κάθε πολιτισμικού ρεύματος, κάθε φιλοσοφίας που οργανώνει την ζωή των ανθρώπων και επιβάλλεται από τα κράτη, θα πρέπει να είναι ο έλεγχος των αναγκών που συνεπάγεται με έλεγχο των φόβων. Όσο περισσότερες είναι οι ανάγκες, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι φόβοι με αποτέλεσμα ο άνθρωπος από ελεύθερο ον να μετατρέπεται σε έναν σκλαβωμένο οργανισμό ο οποίος είναι δέσμιος των αναγκών του και του φόβου απώλειας των πραγμάτων που ικανοποιούν τις ανάγκες του.
Όπως προανέφερα παραπάνω, όλοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επίγνωση αυτής της Αλήθειας που διέπει την Φύση, μα μόνο οι Λακεδαιμόνιοι οργάνωσαν την ζωή τους σύμφωνα με βάση αυτή την Αλήθεια. Αυτή η λέξη ήταν που αποτέλεσε την βάση, το κλειδί, την ρίζα για την δημιουργία αυτού του Ήθους, αυτού του Ιδεώδους των Δωριέων της Λακεδαίμονας. Αυτή ήταν η αιτία της λιτότητας, της πειθαρχίας, του ακριβομίλητου, της στρατιωτικής πειθαρχίας, της αυτάρκειας στο ελάχιστο, της περιφρόνησης του πλούτου και της τρυφής που χαρακτήριζε την ζωή των Λακεδαιμονίων. Η κατασίγαση της ανάγκης και συνάμα του φόβου, ήταν αυτό που έδωσε στους Λακεδαιμόνιους το παράτολμο θάρρος, την Ανδρεία, την αντίληψη Αρχών και Ιδανικών ανώτερων από κάθε υλικό απόκτημα, από κάθε υλική ευδαιμονία. Αρχών και Ιδανικών όπως ο ένδοξος Θάνατος για την Πατρίδα, η Τιμή, η Αξιοπρέπεια, η Δικαιοσύνη η αυταπάρνηση του πλούτου. Όπως η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μια λέξη συνώνυμη με τον Ελληνισμό. Το εκπαιδευτικό σύστημα βέβαια, μας παρουσίασε την Λακεδαίμονα ως την πλέον ανελεύθερη κοινωνία. Γεγονός που έρχεται να ανατρέψει η Ιστορική Πραγματικότητα, αυτός ο Μέγας Κριτής.
Πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μια κοινωνία ανθρώπων ανελεύθερη, στην οποία επικρατούν Αρχές και Αξίες εναρμονισμένες με την Φυσική Πραγματικότητα; Φυσικά και το ερώτημα είναι ρητορικό, καθώς οι ιθύνοντες της παρακμής του Έλληνα, αλλά και του Λευκού Ανθρώπου γενικότερα, εννοούν ως ελευθερία την τρυφηλή ζωή, την ανοχή σε κάθε είδους ανωμαλία, σε κάθε αρρωστημένη ιδέα που μολύνει την Ψυχή του Έθνους μας.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Ένας κόσμος εκμαυλισμένος, με γιγάντιες ανάγκες. Οι ιθύνοντες της παρακμής μας γνώριζαν πολύ καλά αυτή τη φυσική πραγματικότητα, αυτόν τον εσωτερικό ρυθμό που λειτουργεί στην Φύση. Γνώριζαν πολύ καλά πως αυξάνοντας τα υλικά αγαθά και την ανάγκη αυτών, θα δημιουργούσαν έναν κόσμο υποταγμένο, ανίκανο, απαίδευτο. Έναν κόσμο που φοβάται να αντιδράσει, γιατί κυριαρχεί στη ψυχή του ο φόβος απώλειας των περιττών αγαθών. Ο ανταγωνισμός που υπάρχει πλέον, δεν είναι για το ποιος θα αποδειχθεί πιο ενάρετος πολίτης όπως γινόταν στην Λακεδαίμονα, αλλά πιο πλούσιος, διαφθαρμένος, αρρωστημένος, σκλαβωμένος. Οποιοσδήποτε διακατέχεται από τον ορθό λόγο κατανοεί ότι η δημοκρατία μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας ευχαριστήσει και να μας κάνει πιο εύκολη τη ζωή, αλλά για να μας υποτάξει και να μας κάνει εύκολα χειραγωγημένους. Παντού σκυθρωπά βλέμματα. Άδειες ψυχές. Κενές συνειδήσεις. Ο Νέος Έλλην προτιμάει να χάσει την Αξιοπρέπεια του, παρά να του λείψει ένα περιττό αγαθό. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι όμως, υπάρχει ένα Φως. Το Φως της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, το Φως της Αλήθειας και της Ελευθερίας.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι το μοναδικό Κίνημα, που δεν σφυρηλάτησε τα μέλη του πάνω στις έννοιες του κέρδους και της απατεωνιάς. Είναι το μοναδικό Κίνημα, που προσφέρει στους Έλληνες Αληθινά Ιδανικά, Αξίες και Αρχές για να πολεμήσουν. Είναι η φωνή των Προγόνων και του Αίματος που έρχεται μέσα από τα βάθη των Αιώνων για να αποκαταστήσει την Τάξη σε αυτή τη Κοινωνία. Είναι ο Γκρεμιστής αυτού του φαυλεπίφαυλου, άθλιου και αδιάντροπου κόσμου που μας επέβαλαν να ζούμε. Είναι η Θεϊκή Δικαιοσύνη, που θα σβήσει την Υπερβολή, παιδί της Αλαζονείας, τρομερή και έξαλλη έτοιμη να καταβροχθίσει τα πάντα.
Είμαστε εμείς οι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, που ζούμε και αναπνέουμε για την Ελλάδα που μας στέρησαν. Είμαστε Εμείς οι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, που έχουμε έναν Αρχηγό, Στυλοβάτη, Ηγέτη που καθορίζει τον Αγώνα μας. Εμείς που δεν ονειρευόμαστε έναν κόσμο υλικών αγαθών, ακαλαίσθητο, πλημμυρισμένο από τον βόρβορο της απληστίας, της ανηθικότητας και της διαφθοράς, αλλά έναν κόσμο Φωτισμένο από το αειλαμπές Φως του Ελληνισμού. Έναν κόσμο οπού ο Νέος Άνθρωπος θα λάμπει, όχι σαν αντικατοπτρισμό του χρήματος που κατέχει, αλλά επειδή θα διακατέχεται από την Αρετή και θα ζει εναρμονισμένα με την Φυσική Πραγματικότητα. Είμαστε οι φορείς της Νέας Πνευματικής Επανάστασης, η οποία θέτει νέους στόχους, νέα είδωλα, μια κοσμοθέαση που πηγάζει από την Σελασφόρα Ελληνική Αντίληψη. Αυτός είναι ο δρόμος μας, ανηφορικός μα γοητευτικός και είμαστε πρόθυμοι να μην τον μετατρέψουμε σε κατήφορο ΠΟΤΕ. Για αυτό ας μην λησμονούμε τα λόγια του Ηρακλείτου: «Ο ίδιος δρόμος που οδηγεί προς τα πάνω, είναι και ο ίδιος δρόμος που οδηγεί προς τα κάτω»
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Αντεπίθεση

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

«Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει» - Έζρα Πάουντ

«Αν δεν κάνεις θυσίες για τις ιδέες σου ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου...»
Η περίφημη ρήση του μεγάλου Έζρα Πάουντ φαντάζει στις μέρες μας πιο επίκαιρη από ποτέ. Μια ρήση – κάλεσμα προς άπαντες που διατρανώνουν ότι έχουν Ιδέες και που πολλοί εξ αυτών αρέσκονται στο να κάνουν μόνο κριτική ή να εκφράζουν την «αγωνία’’ τους για το μέλλον του Εθνικιστικού Κινήματος και της Ελλάδος γενικότερα.
Όπως θα πρέπει να έχετε αντιληφθεί, βρισκόμαστε σε πόλεμο. Πάντα βρισκόμασταν σε πόλεμο με αυτό το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που εξουσιάζει την Πατρίδα μας, τα τελευταία 40 χρόνια, όμως πλέον η Δημοκρατίας τους έχει λυγίσει. Υπό το βάρος της λαϊκής οργής που εκφράστηκε για πρώτη φορά μαζικά στις εθνικές εκλογές του 2012, η Δημοκρατία τους άρχισε να έχει τριγμούς, να κλυδωνίζεται, να φτάσει στο σημείο ώστε  μετά από ενάμιση χρόνο να αναγκαστεί να δείξει περίτρανα το πραγματικό της πρόσωπο φυλακίζοντας τον Αρχηγό μας και μια πλειάδα εκλεκτών Συναγωνιστών, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, χωρίς καμία αποδεικτική πράξη ενοχής.
Το χρονικό της σκευωρίας όμως καθώς και οι παράνομες μεθοδεύσεις που ακολουθήθηκαν απ’ τους σκευωρούς είναι ευρέως γνωστές και έχουν αναλυθεί ενδελεχώς κατά το παρελθόν. Σκοπός μας είναι να εξετάσουμε το κατά πόσο αντιστεκόμαστε σε αυτόν τον άνισο πόλεμο. Να αναρωτηθούμε άπαντες για το τι πράττουμε αυτή την ύστατη ώρα που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πολύ καλά στημένο και καμουφλαρισμένο ολοκληρωτικό καθεστώς που δεν διστάζει να κάνει τα πάντα για εξοντώσει την μόνη δύναμη αντίστασης, την τελευταία γραμμή αμύνης στο ξεπούλημα της Πατρίδος και στη διάβρωση κάθε τι εθνικού και φυλετικού. 
Όπως Τότε, έτσι και Σήμερα
Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τις μέρες που ζούμε με τις μέρες πριν την πτώση της Βασιλεύουσας ή με τις ημέρες πριν τη μεγάλη μάχη των Θερμοπυλών τότε που οι Λακεδαιμόνιοι όργωναν την Ελλάδα προς αναζήτηση συμμάχων και που όλοι πλην ελαχίστων είχαν υποταχθεί, κυριευμένοι από τον φόβο, στην μεγαλοπρεπή αυτοκρατορία του Ξέρξη που φάνταζε ανίκητη. Τότε όπως και σήμερα μόνο λίγοι φάνηκαν αρκετά γενναίοι ώστε να δώσουν τον  υπέρ πάντων Αγώνα για τις Ιδέες και τα Ιδανικά τους, για το Έθνος και τη Φυλή.
Σήμερα ευτυχώς δεν έχουμε απέναντι μας κανένα ξένο κατακτητή με μυριάδες πολεμιστές. Έχουμε μια θλιβερή και καταρρέουσα κυβέρνηση μειοψηφίας. Μια παρέα αδίστακτων υποτακτικών, επίγονων του Εφιάλτη. Δυστυχώς όμως αυτοί που αντιστέκονται είναι και πάλι λίγοι. Για την ακρίβεια αντιστέκονται πολλοί «πνευματικώς’’ και παθητικώς και λίγοι ενεργά και έμπρακτα. Στις πρόσφατες εκλογές που μας ανέδειξαν ως την τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας λάβαμε την ψήφο 530 χιλιάδων και πλέον Ελλήνων. Ένα μήνα μετά τις εκλογές έχουμε άλλους 3 βουλευτές μας στη φυλακή, 3 σε κατ οίκον περιορισμό και 2 με τον όρο της απαγόρευσης λόγου. Πόσοι όμως απ’ τους 530 χιλιάδες αντιστάθηκαν, πόσοι βρέθηκαν έξω απ’ το Εφετείο όταν οι Συναγωνιστές μας οδηγούνταν στα κελιά της Τιμής ; Μερικές εκατοντάδες… Επανερχόμαστε λοιπόν στη ρήση του Πάουντ,
Τι θυσίες κάνατε για τις Ιδέες σας ;
Οι δικαιολογίες πολλές και γνωστές, το ζητούμενο όμως είναι η Αυτοκριτική που θα επιφέρειτη σύμπνοια Ιδεών και Πράξεων.  Η Χρυσή Αυγή μέσω του Αρχηγού της, των στελεχών, των απλών μελών και τη δυναμική νεολαία της, έχει δώσει το παράδειγμα. Έχει δώσει το σύγχρονο πρότυπο Τιμής, Πίστης και Ανδρείας. Ένα δυναμικό πρότυπο συνεχούς Αντίστασης που θα συνεχίσει να δείχνει το δρόμο όσο υπάρχει έστω και ένας Χρυσαυγίτης.
Το Εθνικιστικό Κίνημα παραμένει αρραγές, Πιστό στις δεσμεύσεις του, συνεχίζοντας αδιάκοπα την δράση εντός και εκτός κοινοβουλίου, Ελληνικού και Ευρωπαϊκού. Συνεχίζοντας τις εκδηλώσεις Τιμής και Μνήμης καθώς και τις διανομές τροφίμων και τις αιμοδοσίες. Για εμάς ως Κίνημα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όχι μόνο δεν μας έπληξαν όπως ήλπιζαν αλλά γίναμε ακόμα δυνατότεροι. Μας στέρησαν δυο Αδέλφια, δυο Συναγωνιστές από το πλάι μας, μας στέρησαν τη φυσική παρουσία του Αρχηγού και πολλών άλλων άξιων Συναγωνιστών. Το μόνο που κατάφεραν είναι να μας πεισμώσουν, να ατσαλώσουν την Πίστη μας και ως στρατιώτες της Ιδέας γίνουμε χίλιες φορές πιο δυνατοί, πιο Πιστοί από ποτέ.  Τώρα πολεμάμε όλοι και για αυτούς!
Αγωνιζόμαστε για το Κίνημα και τις Ιδέες μας αδιαλείπτως. Δεν ξεκουραζόμαστε, δεν κάνουμε καλοκαιρινές διακοπές, δεν υποχωρούμε αντίθετα αυξάνουμε την ένταση της πίεσης μέχρις ότου επέλθει η Τελική Νίκη. Εμείς έχουμε Ιδέες, Πιστεύουμε σε αυτές και Πολεμάμε καθημερινά για την πραγμάτωση τους. Εμείς κάνουμε θυσίες για τις Ιδέες μας, εσύ τι κάνεις ;

«Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει» - Έζρα Πάουντ

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2014

ΙΣΑΑΚ – ΣΟΛΩΜΕ ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ



Κύπρος, 1974. Σε ένα
μέρος μαγικό με τόση ηρεμία και τόση ομορφιά ξεσπάει ξαφνικά πόλεμος!
Καταστροφή, ερημιά, φρίκη. Ο πόνος αβάσταχτος. Η θλίψη και το δάκρυ των
ανθρώπων ξεχειλίζουν. Η πίκρα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Οι ψυχές
τους λαβωμένες επιζητούν ανάπαυση. Ζητούν λύτρωση. Ποθούν τη λευτεριά.
Η τουρκία εισβάλλει στην ελληνική για 3500 χρόνια Κύπρο, κάνει εθνικό
ξεκαθάρισμα και κατέχει παράνομα και με τη βία το βόρειο τμήμα του
νησιού. Προσχεδιασμένες εκτελέσεις, εθνικό ξεκαθάρισμα και συνεχιζόμενος
δημογραφικός και πολιτισμικός βιασμός της Κύπρου…

22 χρόνια μετά… 11 και 14 Αυγούστου 1996: δύο ημερομηνίες βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μας.

Στη νεκρή ζώνη ανάμεσα στα Κατεχόμενα
και την ελεύθερη Κύπρο συμβαίνουν τα πιο δραματικά γεγονότα από την
τουρκική εισβολή του 1974. Στιγμές  που θα συγκλονίσουν για πάντα τους
Έλληνες…

Τα οδοφράγματα στην πράσινη γραμμή είναι
ακόμα κλειστά και οι Έλληνες δεν μπορούν να πάνε στα χωριά και στα
σπίτια τους στα κατεχόμενα. Η κυπριακή ομοσπονδία
μοτοσικλετιστών  αποφασίζει να οργανώσει για άλλη μια χρονιά μία πορεία
διαμαρτυρίας  για την τουρκική κατοχή. Μόνο που αυτή τη χρονιά η πορεία
προσλαμβάνει διεθνή χαρακτήρα. Ξεκινά στις 2 Αυγούστου από το
Βερολίνο με σκοπό να καταλήξει, μία εβδομάδα αργότερα, στην μοιρασμένη
σκλάβα Κύπρο. Στόχος τους ήταν να ακουστεί το Κυπριακό πρόβλημα σε όλα
τα μήκη και πλάτη της γης, να μάθει όλος ο κόσμος ότι δεν μπορούσαν να
κυκλοφορήσουν ελεύθερα στην ίδια τους τη χώρα. Να ενωθεί επιτέλους η
Κύπρος. Να σταματήσει να υποφέρει.

Το σχέδιο των μοτοσικλετιστών να μπουν
στα κατεχόμενα και να φτάσουν στην Δερύνεια, ήταν παράτολμο, αλλά η τότε
κυπριακή κυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη αρχικά δεν φαινόταν να ανησυχεί.
Ο αριθμός των μοτοσικλετιστών όλο και αυξάνεται. Στο Βερολίνο ξεκινούν
300 και μέχρι να φτάσουν στην Κύπρο αγγίζουν τους 12.000. Η κυβέρνηση του ψευδοκράτους, μαθαίνοντας τα σχέδια των διαδηλωτών, ξεκαθαρίζει τη θέση της: Ξεκαθάρισαν στον ΟΗΕ ότι αν παραβιαστούν οι γραμμές τους υπάρχει εντολή να πυροβολήσουν.
Με επίσημες δηλώσεις, οι τούρκοι παραδέχτηκαν ότι κουβάλησαν στην Κύπρο
μέλη παραστρατιωτικής τρομοκρατικής οργάνωσης, τους «Γκρίζους Λύκους»,
για να αντιμετωπίσουν με όσα μέσα διέθεταν την πορεία. Ο ίδιος ο Ραούφ
Ντενκτάς τους υποδέχτηκε και τους δεξιώθηκε συγχαίροντάς τους για την
εγκληματική τους παρουσία.

Οι μοτοσικλετιστές είναι αποφασισμένοι να περάσουν στο τελευταίο σκέλος της πορείας τους, την είσοδο στα κατεχόμενα. Το πρωί της 11ης Αυγούστου ο πρόεδρος Κληρίδης ανακοινώνει την ακύρωση της πορείας με διάγγελμα από την τηλεόραση.

Η κατάσταση, τότε, ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι
μοτοσικλετιστές, αρνούμενοι να δεχθούν την απόφαση, άρχισαν να
κινούνται ανοργάνωτα προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Διαδηλωτές άρχισαν
να περνούν στην ελεγχόμενη από τις δυνάμεις του ΟΗΕ νεκρή ζώνη. Οι
συγκεντρωμένοι τούρκοι άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. 
Στη Δερύνεια οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη
σύρραξη. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με το
συγκεντρωμένο πλήθος φανατικών τούρκων, μελών των «Γκρίζων Λύκων» και
τον κατοχικό στρατό. Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα
μέλη των «Γκρίζων Λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές με στειλιάρια και
πέτρες, τη στιγμή που οι ειρηνευτικές δυνάμεις κοιτούσαν το σκηνικό
τρόμου ανίκανες να αντιδράσουν.

Ήταν τότε που ο Τάσος Ισαάκ, ένα
παλικάρι που φώναζε «Ελευθερία», ένα παλικάρι που έτρεξε να σώσει  έναν
άλλον Έλληνα συναγωνιστή του, ο οποίος δεχόταν τα ανελέητα χτυπήματα
των τούρκων, βρέθηκε στο κέντρο των γεγονότων και εγκλωβίστηκε.
Γύρω του μαζεύτηκε ασκέρι μανιασμένων «Γκρίζων Λύκων», και τον
ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου. Η τουρκία έδειξε για άλλη μια φορά το
πραγματικό της πρόσωπο. Πόσο απάνθρωποι ήταν αυτοί που μπόρεσαν να
χτυπήσουν έναν άνθρωπο μέχρι να πεθάνει; Πόσο μίσος χρειάζεται ώστε
δεκαπέντε και πλέον άνθρωποι να χτυπούν έναν και μοναδικό;  Πρόκειται
για άγρια ΖΩΑ που χτυπούν, σκοτώνουν και φεύγουν…

Εκείνο το μαύρο απόγευμα στις 11
του Αυγούστου, ο Τάσος Ισαάκ ξαπλωμένος και ματωμένος δίπλα στο
συρματόπλεγμα έγινε σύμβολο ενός λαού που του αρνούνται τα ανθρώπινα
δικαιώματα, έγινε πρότυπο αντρειοσύνης και αγώνα. Δύο μήνες μετά την
φρικτή δολοφονία του, γεννήθηκε η κόρη του…

Μόλις τρεις μέρες πέρασαν από τότε που ο
Τάσος Ισαάκ έπεφτε νεκρός στα χώματα της κατεχόμενης μεγαλονήσου, όταν η
δεύτερη πράξη του δράματος έμελλε να παιχτεί. Με το χώμα νωπό, ακόμα,
πάνω στο μνήμα του, οι φίλοι του πήραν στεφάνια και λουλούδια μυρωμένα
και κατευθύνθηκαν στον τόπο του μαρτυρίου του για να αποδώσουν φόρο
τιμής στο χαμένο τους σύντροφο. Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη
μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο
σημείο έκαναν για άλλη μια φορά οι «Γκρίζοι Λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η
περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή.
Ξαφνικά, ένας από τους συγκεντρωμένους διαδηλωτές πετάχτηκε μπροστά.
Ήταν ο 26χρονος Σολωμός Σολωμού, ο άνθρωπος που έφερε το όνομα του
εθνικού μας ποιητή, του ποιητή που έγραψε τους «Ελεύθερους
Πολιορκημένους», όπως είναι σήμερα τα ξεριζωμένα αδέλφια της Κύπρου.
Ο ξάδερφος του νεκρού Τάσου, ο οποίος είχε ορκιστεί εκδίκηση, μην 
αντέχοντας να βλέπει άλλο τη σημαία του φονιά της πατρίδας του, τρέχει
στην γη που ανήκει εδώ και 3500 χιλιάδες χρόνια στον λαό του, ανεβαίνει
στον ιστό και εξευτελίζει μόνος του έναν στρατό κατοχής. Οι Κυανόκρανοι
των Ηνωμένων Εθνών ήταν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν. Με
γρήγορο και σταθερό βήμα κατευθύνθηκε προς τον ιστό που ανέμιζε η
τουρκική σημαία και άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω του. Οι τούρκοι
κατακτητές δεν αντέχουν αυτή την ξευτίλα  και πυροβολούν όχι για να
αποτρέψουν αλλά για να  ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ! Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Σολωμός
Σολωμού πέφτει νεκρός, χτυπημένος από πέντε σφαίρες στο πρόσωπο , τον
λαιμό και την κοιλιά. Άλλος
ένας Έλληνας νεκρός στο πάνθεον των ηρώων του Έθνους που έδωσαν την ζωή
τους για την Πατρίδα. Άλλος ένας ήρωας νεκρός από τις σφαίρες αυτών που
προσπαθούν να τουρκέψουν τον τόπο.

Επικράτησε πανικός. Οι τούρκοι
πυροβολούσαν αδιακρίτως ανάμεσα στο πλήθος θέλοντας  να αποδείξουν ότι η
κατοχή τρέφεται με αίμα, με όλο και περισσότερο αίμα. Έντεκα
τραυματίες, ανάμεσά τους και μία γυναίκα που δεν βρισκόταν καν στη νεκρή
ζώνη, ήταν ο θλιβερός απολογισμός, άλλη μια αδιάψευστη μαρτυρία για το
όργιο της αυθαιρεσίας και της βίας. 40 ολόκληρα χρόνια αφότου εισέβαλε
στην Κύπρο, η τουρκία ανενόχλητη συντηρεί με αίμα την κατοχή και
καταλαμβάνεται από πανικό ακόμη και όταν αντιμετωπίζει ειρηνικούς,
άοπλους διαδηλωτές. Από τις ριπές των τούρκων τραυματίζονται και
κυανόκρανοι. Χρειάστηκε να περάσουν 15-20 λεπτά, προτού οι άνδρες της
ειρηνευτικής δύναμης καταφέρουν να προσεγγίσουν το άψυχο κορμί του
Σολωμού που κείτονταν στο χώμα.

Ο Σολωμού είναι ένας νεομάρτυρας της
ελευθερίας. Η εικόνα του να σκαρφαλώνει στο ιστό με το τσιγάρο στο στόμα
εξακολουθεί να συγκλονίζει και να προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Σύμβολο
θυσίας και αυταπάρνησης. Πηγή έμπνευσης και ελπίδας.

Κάποιοι τον είπαν ήρωα, κάποιοι άλλοι
τον είπαν τρελό. Αυτοί όμως οι λίγοι που γράφουν πάντα ιστορία αυτά
έχουν μέσα τους: ηρωισμό και τρέλα.

Δύο παλικάρια, δύο ήρωες, που έκαναν το
ταξίδι της ελευθερίας…  Πήγαν να συναντήσουν τον Αυξεντίου, τον
Παλληκαρίδη, τον Μάτση, όλους αυτούς τους ήρωες που έδωσαν την ζωή τους
για τον ίδιο σκοπό. ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ. Χωρίς πράσινες γραμμές
και φονιάδες. Ο σκοπός που ήρθαν στη ζωή όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν
για να δείξουν σε όλους εμάς ότι οι ήρωες δεν τελειώνουν ποτέ. Κάνουν
πράξη την ρήση του Παλαμά: “Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα”…

Σήμερα ποιος τα θυμάται όλα αυτά; Έχουν
ξεχαστεί, στο πλαίσιο μιας καλοστημένης και πλήρως ελεγχόμενης από την
ξένη προπαγάνδα «επαναπροσέγγισης» προς μια δίκαιη λύση του
Κυπριακού.Στην προσπάθεια αυτή με περίσσιο θράσος προβάλλεται ο… κοινός
πολιτισμός Ελλήνων και τούρκων, ο οποίος διαφέρει όσο ο ήλιος από το
φεγγάρι.Κοινότητα ενός διζωνικού μορφώματος έρμαιο στην υπηρεσία των
τουρκικών και  παγκοσμιοποιητικών συμφερόντων. Το ψευδοκράτος, δεν
αποτελεί ένα κράτος παράνομο, αλλά έναν «αξιόλογο» τουριστικό
προορισμό.  Την ίδια ώρα,  Έλληνες και Κύπριοι πολιτικάντηδες ξεπουλούν
το Κυπριακό. Ο  Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας φρόντισε να βάλει την
Κύπρο στο μνημόνιο και να διώξει τους Ρώσους σύμφωνα με τις επιταγές
των Αμερικανών οι οποίοι έσυραν τον Αναστασιάδη σε ένα κοινό ανακοινωθέν
με τον Έρογλου που οδηγεί σε ένα κακέκτυπο του σχεδίου Ανάν, το οποίο
δεν είναι μια απλή διακοινοτική διαφορά αλλά μάλλον ζήτημα
αποικιοκρατίας, ενώ ο στόχος θα έπρεπε να είναι η απελευθέρωση από την
τουρκική εισβολή και κατοχή. Το μεγάλο μυστικό βέβαια κρύβεται στην
εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της περιοχής.

Διαγράφονται τα εγκλήματα
πολέμου της τουρκίας, το βόρειο τμήμα νομιμοποιείται ως τουρκικό και η
διχοτόμηση οριστικοποιείται σε ένα υποτίθεται ομοσπονδιακό κράτος, όπου
οι πολίτες θα είναι μέλη και των δύο «συνιστωσών πολιτειών».

Πάγια θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι να επιστρέψει στην Κύπρο το 37% του εδάφους που παράνομα κατέχεται από τους τούρκους. Η
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα συνεχίσει τον αγώνα της για μία Κύπρο, αναπόσπαστο
κομμάτι της Ελλάδος, όπως την οραματιζόταν ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας
Διγενής, και για την οποία χύθηκαν ποτάμια αίματος των αδελφών μας
Κυπρίων. Για να κυματίσει ξανά, περήφανη η γαλανόλευκη σε ολόκληρο το
πολύπαθο νησί.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τα εγκλήματα των τούρκων,
την κατοχή και τις τεράστιες συνέπειές της. Η Κύπρος είναι  ΜΙΑ και
ΕΛΛΗΝΙΚΗ!                                                                           

ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ



ΠΗΓΗ: ethnikismos.net

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Από το ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ, στην ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗ του σαμαρά...

Σαν σήμερα, πριν 78 χρόνια, στις 4 Αυγούστου 1936, η Βουλή των Ελλήνων, αποδεχόμενη την ανικανότητά της, δέχτηκε, για την σωτηρία της πατρίδος, να αναλάβει τα ηνία της εξουσίας ο Εθνικός Κυβερνήτης ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, μέσα σε 4 χρόνια διακυβέρνησης πέτυχε: 
  1. Να επιτελέσει τεράστιο κοινωνικό έργο ( Ι.Κ.Α. , 8ωρη εργασία, κατώτατο ημερομίσθιο, υποχρεωτική διαιτησία στις διαφορές εργοδοτών και εργαζομένων, αργία της Κυριακής, δώρο Χριστουγέννων και Λαμπρής, άδεια μετ' αποδοχών, αυτάρκεια ειδών διατροφής.)
  2. Κοινωνική συνοχή, ομοψυχία και ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών.
  3. Ενδυνάμωση και εξύψωση της Εθνικής Συνειδήσεως και του πατριωτικού φρονήματος των Ελλήνων.
  4. Με το θρυλικό "ΟΧΙ" που μόνον ΑΥΤΟΣ ήξερε και είχε την ψυχή να λέει στους επίδοξους κατακτητές, δημιούργησε το Βορειοηπειρωτικό ΕΠΟΣ, στέλνοντας τον Στρατό μας ελευθερωτή στην Β. Ήπειρο, συντρίβοντας τους Ιταλούς Φασίστες.
  5. Με Εθνικούς πόρους κατασκεύασε τα οχυρά "Μεταξά", των οποίων την πρωτοπορειακή κατασκευή, θαύμασε όλος ο κόσμος, ακόμη και οι Γερμανοί εχθροί μας.
  6. Ο Ιωάννης Μεταξάς, ήταν ο ηγέτης και πατέρας ΟΛΩΝ των Ελλήνων, πλην των αρνησιπάτριδων κομμουνιστών.
'Εναν νέον ΜΕΤΑΞΑ χρειάζεται και τώρα η βασανισμένη και καταπροδομένη Πατρίδα μας για την λύτρωσή της, την ελευθερία της και την επιβίωσή της  και ΟΧΙ σαμαράδες, προδότες και μασκαράδες!

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Τ.Ο. Πατρών